Whiplash van nu bijna 4 jaar

Morgen ochtend weer naar de huisarts.. ik heb het zo vaak uitgesteld..

de reden daarvan is dat ik er al zo vaak ben geweest met me klachten, en ik aangekeken wordt alsof ik gek ben, alsof je het verzint. wat bij een whiplash vaker schijnt te gebeuren, wat je niet kan zien is er niet.  maar dat geld ook bij je werk, of bij bekende, en zelfs voor de partner is het moeilijk te begrijpen.

elke keer een andere huisarts. en allemaal willen ze me niet doorverwijzen voor een seconde opinion en word je alleen maar aangesmeerd of met medicijnen, of Fysio, chiropraktor, mensendieck, cesar therapie..   

13 november 2010 heb ik een auto ongeluk gehad met 130 km per uur de vangrail ingereden,het voelt niet als een whiplash mijn gevoel zegt al die jaren dat het niet alleen dat is.. en de reden daarvoor is ook het ziekenbezoek na de ongeluk. ik werd meegenomen, me nek in een kraag, moest 6 uur lang blijven liggen, ik was met vriendinnen om me heen met wie de ongeluk gebeurde, er werden foto's gemaakt.. er kwam een dokter en die vertelde dat het er niet best uit zag, en dat er een operatie zou kunnen komen, maar omdat het me nek zou zijn risico's met zich meebrengt, begonnen de meiden histirisch te huilen, en ik ook omdat ik niet wist wat er gebeurde.. nog 2 keer werden er foto's gemaakt, met verschillende apparaten,  ct scan, röntgenfoto's. inmiddels waren me ouders er, lag op de spoedeisende hulp, en het was druk dus inmiddels duurde het zo lang dat we antwoorden kregen, me vader heeft nogal een kort lontje, en pakte de dokter bij zn kraag en begon te schreeuwen, de dokter zei toen alles is goed deed me nekkraag af en liep weg, dus nadat ik op probeerde te staan en weer terug neer viel, was de dokter al weg. 

 heb een maand in bed gelegen, her en der soms er even uit, kon niet lang staan, niet lang zitten, of ik kreeg last van me nek en rug, ik geloof dat het toen meer me rug als nek was.. opleiding toen moeten laten vallen, en ben later gaan werken meer omdat het moest dan ook echt kon, werd down, tegen depressieve aan, elk dag dat ik wat leuks op de planning had, een avondje met vrienden, of de kroeg in, of een dagje naar een pretpark was al drama, soms ging het maar moest ik daarna op de blaren zitten, of dat ik net aan kwam, en de hooftpijn en nekpijn begon.. en weer met een saggereinig gezicht naar huis kon, het heeft zo lang geduurd tot ik het ook maar beetje kon accepteren, en nog niet altijd en weet ik dat ik af en toe mijn man er nu hellemaal gek mee maak..

 er zijn periodes dat het 'beter' gaat, het is er wel maar houdbaar, en niet storend, maar zoals nu is er een periode van meer als een maand, dat het dagelijks is,

Pijn in de nek, rug en schouders, zodra de druk hoger word in me nek, begint de hooftpijn, wat meer migraine is.. me concentratie verlies ik, net zoals me benen en armen zwaar aan voelen.. een deel van me kracht in me armen verlies, en de vermoeidheid.. elke dag opnieuw, zeker als ik de avond ervoor veel pijn heb gehad, word ik wakker alsof ik totaal niet heb geslapen.  me nek knakt regelmatig maar 1 keer verkeerd en ik zit de rest van de dag met weer die pijn. 

het is er overdag, maar meestal savond's  als je lichaam rust krijg. de dagen na me werk ben ik erg moe, en moet ik als ons zoontje een dutje doet ook maar even gaan liggen, een dagje het hele huis soppen, lekker dagje met je kind in een speelparadijs maar hij kan nog niet zelf goed klimmen, maar je doet het omdat je het wilt, maar zodra hij op bed ligt, en jij eindelijk kan zitten op de bank.. begint het weer. 

het is zo frustrerend dat je niet kan doen wat je altijd wilt doen.. het huis aan de kant doen, maar zo moe, of pijn hebben dat je het toch moet laten liggen, je wilt stoeien met je zoontje, maar zodra je het doet, weet je wat er gaat gebeuren, je doet het, in de hoop dat het misschien nu niet zal zijn, en ook al is het wel zo dan wil je toch die dingen doen met je kind.. vorige week zijn we savonds met hem naar het strand gegaan savonds lekker door het water rennen, spelen en stoeien met zn 3tjes en opa en oma. ik genoot zo dat hij kon genieten,   maar toen voelde ik weer wat knakken in me nek, en we gingen weg, en toen begon het, ik zag niks meer, de druk in me nek werd me te veel, was een lange tijd niet zo erg, me benen voelde zwak aan, en misselijk  door de druk..

tja werken, het is omdat het moet, tuurlijk is er ook een wil, maar het is niet omdat ik het kan, het is best zwaar lichamelijk werk, en wat ik al zei kan niet de hele dag zitten en ook niet de hele dag staan (en dat laatste doe ik wel) en zelfde met tillen, bukken, rekken. dingen waardoor ik last krijg moet toch gebeuren..  je hebt vandaag de dag niet zoveel te willen. het is voor 10 andere denk ik maar..  en het is moeilijk de dagen door te komen dat je moet werken, maar vooral de dagen dat je vrij bent en de consequenties ervan krijgt. 

ik voel me af en toe een rot moeder, omdat hoe koppig ik ook ben, ik soms met hem ga stoeien en ga rennen door het huis,  maar ook dagen zijn wanneer ik dat niet kan, en ook doet me man het wel vaak, het voelt alsof ik te kort shiet met het doen van leuke dingen, en het voelt alsof ik tekortschiet als partner, omdat ik soms zoveel klaag, al probeer ik dat zomin mogelijk te doen. (lukt me niet altijd even goed)  en dat maakt het accepteren zo zwaar. 

zoals ik hierboven al beschreef over het ziekenhuis, was het al met al zo raar verlopen, en ik heb al die jaren het idee dat het niet alleen een whiplash is..  ik ben een twintiger maar het voeld alsof ik een lichaam van 50+ heb.  en morgen krijg ik sinds tijden me eigen ha (als het goed is)

en ik hoop dat ik een keer voet bij stuk kan houden..